Atrakcje w okolicy | |||||||
| |||||||
| |||||||
| |||||||
|
|
Ścieżka przyrodnicza Skrzypowy Dół rozpoczyna swój bieg przy tablicy informacyjnej znajdującej się obok leśniczówki Leśnictwa Kluczkowice.
Po zapoznaniu się z przebiegiem jej trasy oraz z apelem leśników o kulturalne zachowanie się w lesie, udajemy się skrajem lasu w kierunku południowo-zachodnim. Po prawej stronie mijamy szkółkę leśną oraz pola uprawne. Na początku XX wieku rodzina Kleniewskich wybudowała tutaj tartak i młyn parowy, leśniczówkę oraz budynki gospodarcze w „stylu powiślańskim". Do chwili obecnej zachował się tylko widoczny na wzgórzu budynek dawnej leśniczówki.
Przystanek 1
Drzewa
Po przejściu ok. 180 m dochodzimy do skrzyżowania dróg.
Stojąc przy młodniku zobaczymy z bliska młode okazy drzew, wchodzących w
skład górnego piętra lasu grądowego (dąb szypułkowy, lipa drobnolistną,
grab pospolity, klon zwyczajny). Na trasie napotkamy również osikę,
brzozę brodawkowatą, czereśnię oraz wiązy - drzewa, które w lasach
grądowych stanowią domieszkę w górnym piętrze lasu. W dolnej warstwie
drzewostanu zwanej podszytem, oprócz młodych okazów wymienionych
gatunków, występują także: jabłoń, okazałe leszczyny, niekiedy wierzba
iwa.
Dalej, na skrzyżowaniu, skręcamy w prawo, a następnie w lewo w kierunku przystanku nr 2.
Przystanek 2
Rośliny zielne
Wędrówka ścieżką przyrodniczą Skrzypowy Dół najciekawsza jest wiosną,
kiedy kwitnie runo leśne. Runo lasów grądowych odznacza się bogactwem
gatunkowym i zróżnicowaniem sezonowym. Termin kwitnienia roślin zielnych
uzależniony jest od rozwoju liści drzew i ocienienia dna lasu. Wczesną
wiosną możemy spotkać tu kwitnącego zawilca gajowego, zawilca żółtego
ziarnopłon wiosenny. Nieco później - w maju - kwitną: gajowiec żółty,
czworolist pospolity, marzanka wonna. Wędrując ścieżką przyrodniczą w
runie leśnym można spotkać również: podagrycznik pospolity, dąbrówkę
rozłogową, kopytnik pospolity, narecznicę samczą, groszek wiosenny,
konwalijkę dwulistną, szczawik zajęczy, kokoryczkę wielokwiatową,
gwiazdnicę wielkokwiatową i inne.
Idąc dalej drogą podziwiamy po lewej stronie wzgórze porośnięte wiosną
łanem zawilców. Dochodzimy do skrzyżowania dróg, gdzie na przystanku nr 3
skręcamy w lewo.
Przystanek 3
Krzewy
Idąc w kierunku wschodnim możemy zapoznać się ze składem gatunkowym
warstwy krzewów. Na trasie spotkamy leszczynę oraz podrost klonu, grabu,
lipy, rzadziej kruszynę, trzmielinę, jabłoń, jarzębinę i czeremchę.
Ciekawostką są tu okazałe egzemplarze dęba czerwonego – gatunku obcego
pochodzenia, sztucznie tu wprowadzonego.
Od skrzyżowania dróg ścieżka prowadzi systemem wąwozów. Najpierw drogą
wcinającą się w dno szerokiej doliny z płaskim dnem i łagodnymi
zboczami. Następnie dolina zwęża się, ściany stają się bardziej strome.
Po prawej stronie widoczne jest wcięcie w zboczu doliny. Biegła nim
droga do dawnego folwarku Maszów. Obecnie rośnie tam las.
Dalej, po lewej stronie ścieżki, zobaczymy uchodzący do doliny wąwóz.
Przystanek 4
Wąwozy
Wąwóz jest to sucha dolina o wąskim, nierównym dnie i stromych
zboczach. Powstaje w obszarze występowania skał mało zwięzłych (głównie
lessów), pozbawionych okrywy roślinności leśnej, na skutek erozji wodnej
zachodzącej podczas spływów wód z roztopów lub deszczów nawalnych.
Idąc dalej miniemy jeszcze kilka mniejszych wąwozów po lewej stronie.
Wąwozy powstają również w miejscach, gdzie droga wcinała się w lessowe
zbocze tworząc głębocznicę lessową. Proces ten możemy obserwować w
miejscu dawnego skrzyżowania dróg obok przystanku nr 5. W wyniku erozji
wodnej w miejscu dawnej głębocznicy lessowej powstał kocioł sufozyjny.
Osuwające się ściany wkrótce zamienią dawną drogę w malowniczy wąwóz.
Przystanek 5
Stare drzewa i martwe drewno w lesie
Na trasie ścieżki przyrodniczej możemy spotkać stare drzewa z dziuplami
i obumierającymi gałęziami, a także drzewa stojące, lecz już martwe. Są
one środowiskiem życia licznych tzw. saproksylobiontów, czyli
organizmów związanych pokarmowo lub środowiskowo z martwym drewnem.
Wśród nich dużą grupę stanowią owady, a także grzyby, śluzowce, porosty
oraz rośliny wyższe. Wiele gatunków owadów żyje tylko na zamierających i
martwych drzewach stojących. Przykładem mogą być gmachówki – duże leśne
mrówki, które silnymi szczękami i ostrymi zębami drążą w drewnie
korytarze tworząc oryginalne gniazda. Pozostałości takiego gniazda
zobaczymy w złamanym drzewie na przystanku nr 5.
W starych drzewach możemy zobaczyć dziuple, które dają schronienie ptakom, ssakom i bezkręgowcom.
Dalej, za skrzyżowaniem dróg, gdzie ścieżka przyrodnicza łączy się ze
spacerową znakowaną na zielono, można zobaczyć powalone drzewo będące w
końcowej fazie rozkładu.
Drzewo, które obumiera najpierw butwieje, potem murszeje, a na samym
końcu gnije. W naszych warunkach klimatycznych całkowity rozkład
martwych drzew następuje w okresie od kilkunastu do kilkudziesięciu lat.
Przewrócone kłody próchniejącego drzewa mogą służyć płazom i gryzoniom
za schronienie.
Przystanek 6
Skrzyp zimowy
Podążając dalej warto zwrócić uwagę na powolnie obumierające smukłe
wierzby. Ścieżka dochodzi do rozwidlenia dróg, gdzie możemy podziwiać
stanowisko skrzypu zimowego. Szczególnie efektownie wygląda on zimą,
kiedy jest jedynym zielonym akcentem w wąwozie.
Następnie ścieżka skręca w lewo. Wspinając się w górę można obserwować
początkowy etap rozwoju głębocznicy lessowej oraz skład gatunkowy runa
leśnego.
Przystanek 7
Krajobraz kulturowy Wrzelowieckiego Parku Krajobrazowego
Po wyjściu z lasu ścieżka skręca w lewo. Podążając wzdłuż ściany lasu
możemy podziwiać krajobraz kulturowy - mozaikę sadów, pól uprawnych i
zadrzewień, wśród których rozlokowane są gospodarstwa sadownicze.
Najładniej jest tu wiosną podczas kwitnienia sadów.
Przystanek 8
Stadia rozwojowe form erozji wąwozowej
Po przejściu ok. 230 m dochodzimy do następnej krzyżówki dróg, gdzie
ścieżka skręca w prawo. W miejscu tym zbiera się woda opadowa spływająca
z sadów. Następnie płynie w głąb lasu, rzeźbiąc w kilkumetrowej
warstwie lessu wąwóz. Obserwując różne stadia rozwojowe form erozji
wąwozowej należy zachowywać się bardzo ostrożnie. Oglądany wąwóz jeszcze
w 1996 r. był płytką głębocznicą lessową, o czym świadczą zarośnięte
górne ściany wąwozu. Była to droga biegnąca w kierunku dawnego folwarku
Maszów. Pozostałości tej drogi i wylot wąwozu możemy obserwować na
przystanku nr 5.
Następnie ścieżka podąża drogą polną wśród sadów, otoczona z obu stron
oryginalnym żywopłotem grabowo-brzozowym. Po lewej stronie mijamy
drewniany dom i dochodzimy do skrzyżowania dróg znajdującego się w
wąwozie. Obok przystanku nr 9 skręcamy w lewo.
Przystanek 9
Odsłonięcia skalne
Zatrzymujemy się obok skarpy, na której rośnie lipa. Można wyróżnić
tutaj interesujący profil, ukazujący budowę geologiczną. Na przekroju
widzimy m. in. warstwę lessu i gliny zwałowej, na których mogą
wykształcić się żyzne gleby. W jednej z warstw dostrzeżemy liczne jamki
zrobione przez pszczoły, które można zobaczyć wczesną wiosną.
Dalej ścieżka wije się wraz z wąwozem w kierunku odkrywki skał węglanowych.
Przystanek 10
Odkrywka skał węglanowych
Zatrzymując się przed odkrywką skał węglanowych obserwujemy skały
podścielające warstwy lessu. Mając w pamięci profil z poprzedniego
przystanku i obserwując odkrywkę, możemy prześledzić budowę geologiczną
centralnej części Wrzelowieckiego Parku Krajobrazowego.
Idąc dalej w kierunku ujścia wąwozu, wiosną można zobaczyć bielejące w
runie leśnym skały opok i margli. Na szczycie góry po prawej stronie
zobaczymy również starą lipę. Dalej na rozwidleniu dróg skręcamy w
prawo. W połowie czerwca możemy podziwiać tu kwitnące parzydło leśne. Na
następnym skrzyżowaniu (przystanek nr 1) skręcamy w prawo. Idąc wzdłuż
ściany lasu dochodzimy do tablic informacyjnych, gdzie ścieżka
przyrodnicza kończy swój bieg.
Galeria zdjęć | ||
Galeria wideo | ||
Recenzje | dodaj swoją recenzję |