| Rezerwat "Skałki Piekło pod Niekłaniem" | Inne obiekty terenowe (nienoclegowe), Nadleśnictwo Stąporków | |
|
Opis obiektu
,,Skałki Piekło pod Niekłaniem ” został utworzony na mocy Zarządzenia nr 103 Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z 1 kwietnia 1959 roku (M.P. Nr A-37, poz. 170 z 1959 r.) w sprawie uznania za rezerwat przyrody, z inicjatywy inż. Teodora Zielińskiego. Jest to najstarszy rezerwat przyrody funkcjonujący na terenie Nadleśnictwa Stąporków.
Rezerwat położony jest w północnej części Gór Świętokrzyskich, w obrębie Garbu Gielniowskiego. Rezerwat obejmuje fragment grzbietu wzniesienia Piekło, zbudowanego
z piaskowcowo – ilastych osadów dolnej jury oraz górnego triasu. Na terenie rezerwatu występuje kilkadziesiąt różnych form skalnych w postaci urwisk, skałek, grup skałek o bardzo różnorodnych i oryginalnych kształtach: kazalnic, kominów, okapów i grzybów. Skałki rezerwatu tworzą dwa oddzielone od siebie siodlastym zagłębieniem skupiska: wschodnie
i zachodnie, które ciągną się na długości 1 km. Wysokość skał dochodzi do 8 metrów. Osobliwe formy skalne powstały w wyniku erozji eolicznej.
Pierwsze wzmianki w literaturze na temat rezerwatu „Skałki Piekło pod Niekłaniem” odnotowano w opracowaniach C. Kuźniara z 1923 roku oraz E. Masasalskiego i K. Kazanowskiego z 1928 roku, dotyczących paproci zanokcica północna (Asplenium septentrionale).
Na terenie rezerwatu wyodrębniono dwa zespoły leśne: tj. suboceaniczny bór sosnowy (Leucobryo–Pinetum) występujący w szczytowych partiach rezerwatu (drzewostan tworzy tam sosna zwyczajna z domieszką dębu bezszypułkowego i brzozy brodawkowatej) oraz bór mieszany sosnowo–dębowy z dębem bezszypułkowym (Pino–Quercetum).
Galeria zdjęć |
|
|
|
|
Galeria wideo |
|
|
|
|